Ondanks het vroege tijdstip is het ook al druk op de weg en doordat wij de langere route via sawahs nemen in plaats van de snelweg, rijden wij door dorpjes waar het verkeer in files doorheen rijdt.
Wij staan meer stil dan wij rijden maar als wij eenmaal door de dorpjes heen zijn komen wij vanaf Garut op zo’n mooi stuk terecht dat het de moeite van het file rijden meer dan waard is. Schitterende rijstterrassen zien wij bij elke bocht tevoorschijn komen, het ene uitzicht nog mooier dan het andere, de verschillende kleuren groen zijn geweldig, de fotocamera’s en iPhones maken overuren. Wij worden enthousiast begroet bij iedere stop en als de lokale bevolking stiekem probeert een foto van ons te maken en Ronald aanbiedt om met ze op de foto te gaan, wordt er met een glimlach van oor tot oor ja geknikt.
Na deze schitterende route rijden wij naar een authentiek Javaans dorp Kampung Naga dat het karakter heeft van een openluchtmuseum. Hier lopen wij met een plaatselijke gids Herrie naar beneden toe via meer dan 400 stenen treden. Onderweg komen wij mannen tegen die met zakken rijst van 50 kilo op hun rug naar boven lopen. Herrie vertelt dat er 115 huizen staan en dat er ongeveer nog 280 mensen wonen, er wordt rijst verbouwd, er is geen elektra en men leeft er volgens Sundanese gebruiken, er is een vijver vol met koi karpers voor consumptie. De huizen staan op palen zodat er geventileerd kan worden en de ruimte onder de palen wordt gebruikt voor de kippen en als bergruimte. Wij nemen een kijkje in een van de huizen waar alles zich op een paar vierkante meters afspeelt en het echt back to basic is, douches en wc’s (of wat er voor doorgaat) zijn bij de rivier. Vervolgens moeten wij de ruim 400 treden (200 meter) weer omhoog, een hele klim en wij komen uitgeteld boven aan, bedanken de gids voor de uitgebreide informatie en rondleiding met 250.000rp en vervolgen onze reis.
Minto brengt ons naar een restaurant waar wij met zijn 5en van een goede lunch genieten en na een klein loopje uit kunnen kijken op een rivier waar in de verte kinderen spelen.
Na deze stop rijden wij weer terug naar Tasikmalaya om naar Purkowerto door te reizen. Minto geeft op een gegeven moment aan dat het nog 60 kilometer is waardoor wij denken dat wij rond half zes in het hotel kunnen zijn. Echter de weg is er een vol met bochten, bochten en bochten waardoor het veel langer duurt dan door ons verwacht. Wim vraagt op een gegeven moment aan Minto om rustiger te rijden want hij zit soms erg dicht op zijn voorgangers terwijl er toch echt niet harder gereden kan worden, wij maken een extra plas stop en Minto vraagt of hij even de moskee in mag om te bidden, uiteraard mag dat maar dat verklaard ook wellicht zijn onrust van het laatste half uur. Hij zegt wel 3 x sorry en uiteindelijk komen wij rond 8 uur savonds aan bij het Aston Imperium hotel, over de laatste 45 km hebben wij ruim 2,5 uur gedaan, dus het was inderdaad een erg lange reisdag.
Wij krijgen 2 mooie kamers op de 9e verdieping en in de auto heeft Ronald al uitgezocht dat er in de hoofdstraat om de hoek van het hotel wat restaurantjes zitten waaronder een sushi restaurant die goede reviews krijgt en gunstig geprijsd schijnt te zijn. Wij lopen naar dit restaurantje toe, dat er met felle verlichting meer uitzien als een soort van snackbar dan een restaurant. Ze blijken echt alleen maar sushi te hebben en omdat Chantal niet zo gek op sushi is gaan wij weer verder, echter als naast dit sushirestaurant een soort van snackbar met kipburgers en kipnuggets zit vragen wij of Chantal in het sushirestaurant haar bestelling van de buren kam opeten en schuiven wij alsnog aan bij de sushi tent.
Er staan ongeveer 40 soorten sushi op de kaart die per rol of per 10 besteld kunnen worden en waarbij de duurste rol nog geen 3 euro kost. De eigenaar laat ons zijn specialiteit zien, sushi met patat en deze ziet er zo goed uit dat wij deze samen met 4 andere rollen (of 10 stuks) bestellen.
Alle sushi’s smaken fantastisch, zelfs zo goed dat Chantal ook wat neemt, de sushi met patat is echter absoluut favoriet, Ronald durft zelfs te beweren dat het de lekkerste sushi ooit is.
De eigenaar komt heel bescheiden vragen of hij van dit voor hem speciale moment een foto mag maken en hij schuift tussen Ronald en Wim op de bank waarbij een van de andere personeelsleden fotos van ons met hem maakt. Wij bestellen daarna nog 2 rondes en rekenen na deze zeer geslaagde maaltijd het wereldbedrag van 18 euro af inclusief een zeer royale fooi (en Chantal haar maaltijd was €2) . Shoppu Atto in Purwokerto, jammer dat het zover weg is.
Wij lopen terug naar het hotel en drinken daar in de bar nog een cocktail (Ronald en ik) en koffie (Chantal en Wim) en vertrekken dan na deze schitterende lange dag naar onze kamers.
Morgen vertrekken wij naar Yogjakarta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten